Η περίεργη υπόθεση του Robert G. Elliot

Στην προηγούμενη ανάρτηση συζητήσαμε το θέμα των εκτελεστών. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα βρίσκει κανείς στοιχεία για τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα. Απ'ότι φαίνεται όμως, δεν είναι όλοι τόσο διστακτικοί στο να μιλήσουν για τη δουλειά τους...

Ο Robert G. Elliot ήταν ένας από τους εκτελεστές, ο οποίος όχι μόνο δε δίσταζε να μιλήσει για τη θέση του στις φυλακές, αλλά εξέδωσε και μια αυτοβιογραφία πριν το θάνατό του, όπου εξιστορεί όσα έζησε.

Ο Elliot γεννήθηκε το 1874 στη Νέα Υόρκη. Από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ηλεκτρισμό και τις χρήσεις του, και έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει ανάλογες σπουδές. Σε ηλικία μόλις 18 ετών δήλωσε σε ένα φίλο του "Σκέψου πόσο μεγάλη ευθύνη έχει το επάγγελμα του εκτελεστή. Αυτή είναι μια δουλειά που θα ήθελα να κάνω."


Σιγά-σιγά άρχισε να ειδικεύεται περισσότερο σε ζητήματα ηλεκτρισμού, ενώ αργότερα έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο. Λόγω της εμπειρίας που απέκτησε εκεί, έγινε ο ιδανικός υποψήφιος για να εργαστεί σε μια φυλακή ως βοηθός σε εκτελέσεις. Τον Ιούνιο του 1901 τέλεσε την πρώτη του εκτέλεση, αφού ήταν αυτός που κατέβασε το διακόπτη ο οποίος έστειλε ρεύμα στην ηλεκτρική καρέκλα.

Ο Elliot ήταν Μεθοδιστής στο θρήσκευμα, και μάλιστα τακτικό μέλος της εκκλησίας του. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν τον περιέγραφαν ως άχρωμο, αδιάφορο, και πολύ σοβαροφανή, με στυλ επιχειρηματία.

Η ζωή του Elliot ήταν ίδια με οποιουδήποτε άλλου "μέσου" Αμερικάνου πολίτη της εποχής. Του άρεσε να ασχολείται με τον κήπο του, περνούσε πολλές ώρες με την οικογένειά του, και πήγαινε ταξίδια με τη σύζυγό του.

Τι πίστευε όμως για τη θανατική ποινή;

Η ειρωνεία είναι πως ο ίδιος τασσόταν ενάντια σε αυτή την τακτική καθώς πίστευε ότι δε βοηθούσε στην μείωση της εγκληματικότητας, ή στην πρόληψη εγκλημάτων. Η συνείδησή του όμως ήταν καθαρή. "Εφόσον υπάρχει η θανατική ποινή, κάποιος πρέπει να αναλάβει την τέλεσή της", είχε δηλώσει. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η περίπτωση να έχει οδηγήσει σε θάνατο κάποιον αθώο. Ωστόσο, δηλώνει στην αυτοβιογραφία του πως αυτή η περίπτωση βρίσκεται έξω από τον έλεγχό του, και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να διορθώσει ένα τέτοιο λάθος.

Ο Elliot συμμετείχε σε εκτελέσεις πολλών γνωστών εγκληματιών της εποχής. Μάλιστα, εκτέλεσε και μια γυναίκα, μια υπόθεση η οποία τον απασχολούσε καιρό. Οι εφημερίδες της εποχής δήλωναν πως ο Elliot "είχε χάσει τον ύπνο του και χρειαζόταν ηρεμιστικά μετά από αυτή την εκτέλεση" αλλά ο ίδιος αναφέρει ότι αυτά τα δημοσιεύματα απλά υπερέβαλαν.

Η δουλειά του δεν ήταν πάντα ασφαλής, αφού λάμβανε συχνά απειλητικά γράμματα, ενώ δέχτηκε και βομβιστική επίθεση στο σπίτι του. Δεν βρέθηκε ποτέ ο υπαίτιος, αλλά αναφέρεται ότι η επίθεση ήταν αντεκδίκηση για την θανάτωση ενός γνωστού εγκληματία.

Ο τύπος της εποχής εξέδιδε συχνά δημοσιεύματα όπου ο Elliot παρουσιαζόταν ως ψυχικά ασθενής, ασταθής, ή επιρρεπής στην αυτοκτονία. Ένας συνάδελφός του είχε αυτοκτονήσει καθώς δε μπορούσε να χειριστεί το βάρος της ενοχής. Ο κόσμος όμως δυσκολευόταν να αποδεχτεί ότι μπορούσε να υπάρξει ένας εκτελεστής ο οποίος είχε μια φυσιολογική ζωή και ισορροπημένη νοητική/ψυχολογική υπόσταση.

Μάλιστα, κάποιοι έφτασαν τόσο μακριά ώστε να πουν ότι ο Elliot κρεμάστηκε λόγω της ενοχής που ένιωθε, ενώ κάποιοι δήλωναν ότι ο λόγος για τον οποίο επέλεξε αυτό το επάγγελμα ήταν για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της οικογένειάς του (οι οποίοι ήταν σώοι και αβλαβείς)!

Ο Elliot πέθανε τελικά το 1939, μετά από πολυάριθμες εκτελέσεις. Η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε λίγους μήνες αργότερα, το 1940.

Τι κάνει όμως έναν εκτελεστή καλό στο επάγγελμά του;

Η ανωνυμία, η σχεδόν απαρατήρητη παρούσια του, μοιάζει να είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό για έναν εκτελεστή. Ο Elliot ήταν σχεδόν αδιάφορος. Αν δεν είχε συμμετάσχει στην εκτέλεση γνωστών εγκληματιών, κανείς δε θα γνώριζε την ύπαρξή του σήμερα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, το πιο απαραίτητο ίσως, είναι η αποστασιοποίηση από την ηθική φύση της πράξης, και η αντιμετώπισή της ως ένα ακόμα επάγγελμα. Ο Elliot θεωρούσε αυτό που έκανε ως ένα επάγγελμα, μια δουλειά απαραίτητη για την επιβίωσή του. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν αισθανόταν τύψεις. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Αν δεν το έκανε εκείνος, κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το εξής: Αν και οι εκτελεστές συγκρίνονται συχνά με άλλους εκτελεστές όπως οι Ναζί, οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες. Ο αριθμός των δολοφονηθέντων, οι αιτίες, και ο τρόπος εκτέλεσής τους κάνουν φανερή τη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Πάντως, οι εκτελεστές της εποχής, o Elliot και όλοι οι υπόλοιποι, όσο διαταραγμένοι κι αν παρουσιάζονταν, ήταν μάλλον ψυχικά ισορροπημένοι άνθρωποι. Δεν υπέφεραν και δε θεωρούσαν λάθος αυτό που έκαναν.

Δεν ξέρουμε πώς βλέπουν την κατάσταση οι σημερινοί εκτελεστές. Σίγουρα η πίεση που ασκείται και από τον τύπο και από τους οργανισμούς ενάντια στην θανατική ποινή, είναι πολύ μεγαλύτερη από την εποχή του Elliot. Το επάγγελμα αυτό όμως δεν έχει χάσει το μηχανιστικό του χαρακτήρα.

Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι υπάρχουν αρκετοί Elliot σήμερα...Αλλά σίγουρα υπάρχουν και πολλοί εκτελεστές λιγότερο αποστασιοποιημένοι.

Εκτελεστές: Η χειρότερη δουλειά του κόσμου; Για κάποιους ναι. Για κάποιους άλλους όμως όχι.


Σημείωση: Στην εικόνα βλέπουμε τον Elliot σε ηλικία περίπου 60 ετών.


Πηγή: Έρευνα