Κίνα

Μια χώρα την οποία δεν έχουμε εξετάσει καθόλου, είναι η Κίνα. Είναι ευρέως γνωστό πως στη χώρα αυτή οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων είναι συνεχείς. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ζει κάτω από άθλιες συνθήκες, όχι μόνο γιατί υποφέρει οικονομικά, αλλά και γιατί βιώνει τεράστια καταπίεση από την κυβέρνηση.

Η νομοθεσία της Κίνας λοιπόν είναι πάρα πολύ αυστηρή όσον αφορά τους εγκληματίες. Ακόμα και οι πιο μικρές παραβάσεις τιμωρούνται με ακραίους τρόπους, μια οπισθοδρομική πρακτική που δεν ταιριάζει στο πνεύμα των ημερών. Μάλιστα, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 είχε δημιουργηθεί μεγάλο θέμα από τα ΜΜΕ όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα, αφού ακόμα και οι δημοσιογράφοι λογοκρίνονταν και δεν μπορούσαν να κινηθούν ελεύθερα.

Ο αριθμός των ατόμων που εκτελούνται στην Κίνα είναι τεράστιος (ενδεικτικά, το 2006 υπήρξαν 1.100 καταγεγραμμένες εκτελέσεις, ενώ το 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, οι εκτελέσεις έφτασαν τις 1.718). Εκτός όμως από αυτή τη θλιβερή στατιστική, αυτό που ανησυχεί περισσότερο τους διεθνείς οργανισμούς είναι ότι οι κινεζικές αρχές κρατούν κρυφές πολλές πληροφορίες, με αποτέλεσμα τελικά να εκτελούνται πολύ περισσότερα άτομα απ' ότι δηλώνονται. Έτσι, οι αρχές ζητούν από την Κίνα να αυξήσει την πρόσβαση στις πληροφορίες σχετικά με όσους έχουν καταδικαστεί σε θάνατο, και επιπλέον, να δημοσιεύσει πλήρη έκθεση με τα στατιστικά στοιχεία της χώρας.

Για να γίνει ακόμα πιο ακραία η κατάσταση, κάποιοι αναφέρουν ότι οι οικογένειες των εγκληματιών παίρνουν το σώμα του εκτελεσθέντος μόνο αν πληρώσουν χρηματικό αντίτιμο.

Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι η κατάσταση βελτιώνεται σταδιακά, αλλά παρ' όλα αυτά, πρέπει να διανυθεί μια τεράστια απόσταση μέχρι να μπορέσει η Κίνα να αναπτύξει ένα σύστημα δικαιοσύνης εξίσου δίκαιο με αυτό των άλλων χωρών.

Είναι χαρακτηριστικό πως η Κίνα αποτελεί μια από τις χώρες όπου έχουν εκτελεστεί άτομα τα οποία ήταν κάτω των 18 όταν διέπραξαν το έγκλημα για το οποίο κατηγορούνται, κάτι το οποίο αποτελεί παραβίαση και προκαλεί σοκ στο κοινό.

Κάποια ακόμα στοιχεία είναι τα εξής:

-Στην Κίνα η χρήση της θανατικής ποινής και των εκτελέσεων για μη βίαια εγκλήματα.
-Στοιχεία δείχνουν ότι η επίσημη δέσμευση για μεγαλύτερη διαφάνεια στα δικαστήρια σε όλα τα επίπεδα πιθανότατα δεν εφαρμόζεται και ότι συνεχίζεται η άρνηση πρόσβασης των οικογενειών και των δικηγόρων σε όσους έχουν καταδικαστεί σε θάνατο καθώς και η έλλειψη πληροφόρησης για την κατάστασή τους.
-Επιβεβαιώθηκε και επισήμως ότι η επιβολή της θανατικής ποινής είναι συχνά αυθαίρετη καθώς τα δικαστήρια χρησιμοποιούν διαφορετικά κριτήρια σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Πριν 2 χρόνια, η Κίνα είχε "υποσχεθεί" ότι θα μειώσει τον αριθμό των εκτελέσεων (χωρίς όμως να αποδέχεται την πλήρη κατάργηση της θανατικής ποινής). Επιπλέον, είχε δοθεί διαταγή σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκε η δημόσιο διαπόμπευση των καταδικασθέντων σε θάνατο.

Συνοπτικά δηλαδή, η Κίνα εκτελεί άτομα τα οποία τέλεσαν εγκλήματα όντας ανήλικα, και άτομα που έκαναν μη βίαια εγκλήματα (όπως η φοροδιαφυγή), διαπομπεύει δημόσια τους θανατοποινίτες, ενώ αποκρύπτει και στοιχεία τόσο από τις οικογένειες όσο και από τους διεθνείς οργανισμούς. Παράλληλα, αν και οι αρχές δηλώνουν περίπου 2.000 εκτελέσεις, πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτές ξεπερνάνε τις 5.000, ενώ μπορεί να φτάνουν μέχρι και τις 10.000! Οι ανισότητες επικρατούν φυσικά και σε αυτή τη χώρα, όπου δεν επικρατεί ένα ενιαίο σύστημα απονομής δικαιοσύνης.

Οι αριθμοί είναι τεράστιοι, και τα δεδομένα πραγματικά συγκλονιστικά. Η κατάσταση στην Κίνα παραμένει ανεξέλεγκτη και όσο οι αρχές δεν συμμορφώνονται και συνεχίζεται η καταπάτηση των δικαιωμάτων, οι κάτοικοι της χώρας θα πέφτουν θύματα μιας σκληρής και άδικης κυβέρνησης.

Πηγή: Διεθνής Αμνηστία, και δημοσίευμα

Αφρική & Αραβία

Μιας και έχει γίνει ήδη μια αναφορά στη Σομαλία, είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς λειτουργεί η θανατική ποινή σε άλλες αφρικανικές/αραβικές χώρες.

Γενικά, υπάρχουν δυο στρατηγικές όσον αφορά την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Η πρώτη είναι φυσικά η άμεση, απόλυτη, και αμετάκλητη κατάργηση μέσω του νόμου. Ωστόσο, αυτό απαιτεί και χρόνο και πολύ προσπάθεια από τη μεριά των κυβερνήσεων.

Η άλλη επιλογή είναι το λεγόμενο moratorium: η αναστολή επιβολής της ποινής. Η τακτική του moratorium δεν υπόσχεται το πέρασμα της κατάργησης της θανατικής ποινής, αλλά ωστόσο αποτελεί ένα θετικό βήμα αφού προετοιμάζει τις αρχές για μια τέτοια απόφαση.

Υπάρχει και μια ακόμα πρόταση που παρουσιάζουν οι αρμόδιες οργανώσεις: ο περιορισμός του εύρους των περιπτώσεων όπου εφαρμόζεται η θανατική ποινή. Με άλλα λόγια, να εφαρμόζεται αυτή η ποινή μόνο σε πολύ συγκεκριμένα εγκλήματα. Αυτό το μέτρο είναι πολύ θετικό γιατί περιορίζει την αυθαιρεσία και οδηγεί στη σταδιακή αποδοχή της κατάργησης της εσχάτης των ποινών.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες, και γραφτεί αρκετές συμβάσεις με στόχο την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Αφρική/Αραβία. Ωστόσο, οι αρχές φαίνονται αμετάπειστες, αφού υποστηρίζουν νομικά τη θανατική ποινή λέγοντας ότι "απαγορεύεται η αφαίρεση της ζωής, με εξαίρεση τις περιπτώσεις κατά τις οποίες το επιτρέπει ο νόμος (δηλαδή σε περίπτωση επιβολής θανατικής ποινής)".

Το 2007, το "Amman Centre for Human Rights and Studies" οργάνωσε ένα συνέδριο στην Ιορδανία για την κατάργηση της ποινής όπου συμμετείχαν πολλοί φορείς και δημοσιογράφοι. Αυτό το συνέδριο έδωσε τη βάση για τη δημιουργία της "Αραβικής Συμμαχίας ενάντια στη Θανατική Ποινή", και παράλληλα, όρισε ένα σχέδιο δράσης σε τοπικά και εθνικά επίπεδα. Ακόμα είναι σημαντικό πως και οι θρησκευτικοί φορείς ζήτησαν τον περιορισμό της επιβολής της ποινής και την τήρηση μια πιο ανθρώπινης στάσης.

Πιο συγκεκριμένα τώρα, η χώρα που εφαρμόζει σταθερά τη θανατική ποινή είναι η Αλγερία.

Η Αίγυπτος, η Ιορδανία, το Μαρόκο, η Τυνησία και η Υεμένη συμμετέχουν ενεργά στην "Αραβική Συμμαχία ενάντια στη Θανατική Ποινή".

Ο Λίβανος έχει έντονη δράση ενάντια στην θανατική ποινή, ενώ το Τσιμπουντί είναι το μόνο που την έχει καταργήσει πλήρως από το 1995.

Η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, τα Αραβικά Εμιράτα, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Ομάν, η Σομαλία, το Σουδάν, το Κατάρ, και η Συρία δεν έχουν εκτελέσει κάποιον εγκληματία για 2 ή περισσότερα χρόνια.

Το 1995 έγιναν οι πρώτες προσπάθειες να έρθουν κοντά τα κράτη της Αραβίας και να εξετάσουν συλλογικά το ζήτημα της θανατικής ποινής σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακολούθησαν και άλλες οργανώσεις τα επόμενα χρόνια, οι οποίες παρουσίασαν σχέδιο δράσης για την κατάργηση της ποινής, και σταδιακά άρχισε να εντείνεται το ενδιαφέρον με αποκορύφωμα το συνέδριο του 2007.

Μάλιστα, έχουν εκδοθεί και εκθέσεις οι οποίες παρουσιάζουν με εκτεταμένα και εμπεριστατωμένα τους λόγους για τους οποίους πρέπει να καταργηθεί η θανατική ποινή. Το ενδιαφέρον είναι πως προβάλλουν τόσο ανθρωπιστικά, όσο και νομικά, όσο και θρησκευτικά επιχειρήματα έτσι ώστε να στηρίξουν αυτό το αίτημα με έναν σφαιρικό τρόπο.

Οι προοπτικές φαίνονται θετικές αν κρίνουμε από το μέγεθος της δράσης των οργανώσεων τα τελευταία 10 χρόνια, καθώς και από τη στάση των χωρών. Παρ' όλα αυτά, το έργο της οριστικής κατάργησης της θανατικής ποινής θα είναι μακροχρόνιο και δύσκολο, καθώς απαιτεί τόσο μεταβολές στο νόμο, όσο και στις απόψεις των φορέων, κάτι δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο.

Πηγή: Μελέτη

Μια απάντηση

Σε συνέχεια της δημοσίευσης "The North Carolina Justice Act", θέλω να προσθέσω ένα μικρό κείμενο.

Όταν διάβασα το άρθρο, και ετοίμασα τη σχετική ανάρτηση, μίλησα με μια γνωστή μου η οποία μένει στη Βόρεια Καρολίνα, και άρα, είναι σε άμεση επαφή με όσα συμβαίνουν στην περιοχή.

Τη ρώτησα λοιπόν ποια είναι η γνώμη της γι' αυτό το ψήφισμα. Η απάντηση που μου έδωσε ήταν η εξής (σε ελεύθερη μετάφραση):

"Δε μου αρέσει όταν κάποια ομάδα χρησιμοποιεί τη φυλή ως μια δικαιολογία για να κερδίσει επιείκεια ή εύνοια. Ακούμε πολύ συχνά διάφορες ομάδες να παραπονιούνται δυνατά ότι υπάρχει ένας δυσανάλογος αριθμός συλλήψεων ατόμων μιας ομάδας σε σχέση με μια άλλη (πχ μαύρων έναντι λευκών), αλλά αν το σκεφτείς, αυτή η ομάδα τελεί όντως περισσότερα εγκλήματα από τις άλλες φυλές.

Για παράδειγμα, υπήρξε αντίδραση από τη μεριά των Λατίνων γιατί θεωρούν ότι η αστυνομία τους έχει 'βάλει στο μάτι' όσον αφορά την οδήγηση σε κατάσταση μέθης. Η αλήθεια είναι ότι όντως οδηγούν μεθυσμένοι σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι οι Αμερικάνοι. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς βρίσκονται και παράνομα στη χώρα.

Τώρα αυτή η ομάδα χρησιμοποιεί την φυλή σαν δικαιολογία για την επιβολή θανατικής ποινής. Η ερώτησή μου είναι...ποια ήταν η φύση του εγκλήματος; Ήταν έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο; Αν ναι, τότε...you do the crime, you do the time. (Αν κάνεις το έγκλημα, πρέπει να δεχτείς και την ποινή)

Ωστόσο, αν υπάρχουν στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι σε περισσότερους μαύρους άντρες επιβλήθηκε η θανατική ποινή, ενώ στους λευκούς επιβλήθηκε ισόβια κάθειρξη, τότε ναι, πιστεύω ότι έχουν λόγο να αντιδράσουν. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, γιατί χρειάζεται ένας νόμος για να μπορεί κάποιος να ζητήσει επανεξέταση της υπόθεσής του; Υποθέτω ότι αυτό θα έδινε κάποια νομική υποστήριξη σε όσους θέλουν να ασκήσουν έφεση...Αλλά και πάλι, ποιος είναι υπεύθυνος για να μελετήσει κατά πόσο ο ισχυρισμός του καταδικασθέντος είναι όντως αληθής; Ο συνήγορος υπεράσπισης; Το δικαστήριο;

Τελοσπάντων...είμαι υπέρ της θανατικής ποινής μόνο αν υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος. Και είμαι ενάντια σε οποιοδήποτε νόμο ή κανόνα που επιτρέπει την ευνοιοκρατία απέναντι σε μια φυλή."

Στην ουσία, αυτό το οποίο υποστηρίζει είναι αυτό που απασχόλησε και εμάς. Μήπως πολλοί αρχίσουν να μιλάνε για ρατσισμό ενώ δεν υπάρχει; Ποιος είναι υπεύθυνος για να αποδείξει τη θέση του καταδικασθέντος, και πώς μπορεί να αποδειχτεί αυτή χωρίς να υπάρξουν κατασκευασμένα στοιχεία; Μήπως οδηγούμαστε στον αντίθετο ρατσισμό (δηλαδή παύουμε να είμαστε ρατσιστές και αρχίζουμε να προσφέρουμε πάρα πολλά προνόμια στις μειονότητες, υποβιβάζοντας τους υπόλοιπους);

Προσωπικά εξακολουθώ να θεωρώ το ψήφισμα αυτό ως ένα θετικό βήμα προς μια μελλοντική ισότητα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ωστόσο, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για την αποτελεσματικότητα του μέτρου..Τόσο γιατί μπορεί να γίνει κατάχρησή του, όσο και γιατί μπορεί να μην έχει τελικά καμία αξία.

Αρχαία Ελλάδα

Μιας και η Daizy έθεσε το ερώτημα περί αρχαίας Ελλάδας και απονομής δικαιοσύνης, έκανα μια αναζήτηση στο google.

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορεί να βρει κανείς πολλές πληροφορίες. Τα περισσότερα στοιχεία τα αντλούμε από κείμενα αρχαίων οι οποία περιέγραφαν εγκλήματα ή ποινές που είχαν επιβληθεί. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως, είναι ότι οι αρχαίοι ήταν ιδιαίτερα αυστηροί και όχι τόσο πολιτισμένοι όσο θεωρούμε εμείς σήμερα ότι ήταν. Τα λαμπρά πνεύματα, όπως οι μεγάλοι φιλόσοφοι μας κάνουν να πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι των πόλεων ήταν εξίσου μορφωμένοι και καλλιεργημένοι. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζαν διάφορα γεγονότα δείχνει ότι δεν ήταν λιγότερο βάρβαροι από τους βαρβάρους.

Για να μην βγούμε εκτός θέματος, θα παραθέσω όσες πληροφορίες μπόρεσα να βρω:

Στην αρχαία Ελλάδα, τα είδη των ποινών ήταν τρία: εξορία, επιβολή προστίμου, και θανατική ποινή.

Όσον αφορά την εξορία, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι θεωρούταν η πιο ατιμωτική ποινή, γιατί αυτός που διωχνόταν από την πόλη, δεν είχε πλέον πατρίδα, και ήταν εξόριστος για όλη του τη ζωή.

Σχετικά με τις χρηματικές ποινές, αυτές προσφέρονταν στις οικογένειες των θυμάτων περισσότερο ως οικονομική υποστήριξη, παρά ως τρόπος απολογίας. Αναφέρεται ότι στην περίπτωση της μοιχείας από την σύζυγο προς τον σύζυγο, ο δεύτερος μπορούσε να ζητήσει χρήματα από τον εραστή της γυναίκας του ως αποζημίωση. Βέβαια, μπορούσε ακόμα και να τον σκοτώσει.

Τώρα, αναφορικά με την θανατική ποινή, και αντίθετα απ' ότι πιστεύουμε, επιβαλλόταν αρκετά συχνά.

Γενικά, η θανατική ποινή επιβαλλόταν με στόχο την αποφυγή της προσωπικής απονομής δικαιοσύνης, της εκδίκησης, ή ακόμα και την γέννηση μιας βεντέτας μεταξύ οικογενειών. Μάλιστα, θεωρούταν ως τρόπος καθαρισμού της πόλης, με μια ηθική μάλλον έννοια. Δηλαδή, η πόλη θα εκτελούσε τον εγκληματία για να μπορέσει να εξαγνιστεί το έγκλημα που αυτός είχε τελέσει.

Οι μορφές θανατικής ποινής που ίσχυαν στην αρχαιότητα ήταν οι εξής:

-Αποκεφαλισμός με τσεκούρι

-Λιθοβολισμός (Συχνά λιθοβολούνταν και οι συγγενείς του εγκληματία, πληρώνοντας και οι ίδιοι για ένα έγκλημα που δεν τέλεσαν.)

-Εκτέλεση με κώνειο (Η πιο γνωστή εκτέλεση ήταν φυσικά αυτή του Σωκράτη. Κατά πόσο άξιζε να θανατωθεί ένας άνθρωπος επειδή αμφισβητούσε τις αντιλήψεις της εποχής του; Με τα σημερινά δεδομένα, καθόλου. Με τα δεδομένα της αρχαίας Ελλάδας όμως, αυτή ήταν ύψιστη προσβολή και μπορούσε να διαλύσει τα θεμέλια της πόλης.)

-Σταύρωση (Αντίθετα απ' ότι πιστεύουμε, η σταύρωση ήταν τρόπος τιμωρίας ήδη από τα αρχαία χρόνια. Πολλές πηγές αναφέρουν την εφαρμογή αυτού του μέτρου για την τιμωρία εγκληματιών.)

-Το βασανιστήριο της σκάφευσης (Να το πούμε απλά: Πρόκειται για ένα ανθρώπινο σάντουιτς. Είναι από τις πιο αποτρόπαιες μορφές θανατικής ποινής.)

-Ρίξιμο σε λάκκο (Χρησιμοποιούνταν στη Σπάρτη, όχι μόνο για ενήλικες, αλλά και για παιδιά που γεννιόνταν με δυσμορφίες.)

-Αποτυμπανισμός (Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι, αλλά αναφέρεται σε αρκετές πηγές ως μορφή τιμωρίας.)

Βλέπουμε λοιπόν ότι η θανατική ποινή στην αρχαία Ελλάδα ήταν όχι απλά διαδεδομένη, αλλά και εφαρμοζόταν με πολλούς τρόπους και σε πολλές περιπτώσεις.

Ενάντια στη θανατική ποινή ήταν ο Θουκυδίδης, όπως αναφέρεται. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία.

Daizy, ελπίζω να σου έδωσα κάποιες πληροφορίες! Γενικά, επειδή η θανατική ποινή ήταν κάτι αποδεκτό στην αρχαία Ελλάδα, οι ιστορικοί δεν τη θεωρούσαν αρκετά σημαντική ώστε να την καταγράψουν. Ωστόσο, είναι σημαντικό να δεχτούμε ότι ακόμα και πόλεις που θεωρούνταν ως οι πιο εξέχουσες, έκρυβαν στοιχεία βαρβαρότητας.

Ευτυχώς που σήμερα η κατάσταση είναι πιο ελεγχόμενη και οι αντιλήψεις των ανθρώπων πιο προοδευτικές...στον ανεπτυγμένο κόσμο τουλάχιστον.