Ο μεγιστάνας απαγχονίζεται

Στην ανάρτηση "Καταδίκη μεγιστάνα σε θάνατο", είχαμε αναφερθεί σε μια υπόθεση δολοφονίας τραγουδίστριας από μεγιστάνα, ο οποίος καταδικάστηκε στη συνέχεια σε θάνατο. Ωστόσο, για να οριστικοποιηθεί η ποινή του, έπρεπε να δικαστεί η υπόθεση και από τις θρησκευτικές αρχές.

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι τελικά ο μεγιστάνας Μουσταφά καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό μετά από συναίνεση και των θρησκευτικών αρχών της περιοχής.

Ο Μουσταφά είχε δώσει 2.000.000 δολάρια στον συνέταιρό του για να δολοφονήσει την τραγουδίστρια, με την οποία ο ίδιος είχε συνάψει σχέση. Ο δικηγόρος του ανέφερε ότι ήταν ερωτευμένος με την Τανίμ, αλλά ωστόσο, δε γινόταν να την παντρευτεί λόγω της αντίθεσης της οικογένειάς του.

Τώρα γιατί τη δολοφόνησε, ενώ θα μπορούσε να την χωρίσει...αυτό το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Πάντως το δικαστήριο θεώρησε πράξη εκδίκησης την δολοφονία της και έτσι, του επέβαλε την εσχάτη των ποινών.

Πηγή: Άρθρο

Mistake?

Σε συνέχεια των επιχειρημάτων κατά της θανατικής ποινής, σας παρουσιάζω ένα διαφημιστικό μήνυμα που κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια στο εξωτερικό σε σχέση με τη λανθασμένη εκτέλεση ενός ατόμου που δεν είχε τελέσει ένα έγκλημα.

Μπορείτε να δείτε το βίντεο τώρα:



Όσον αφορά την αθωότητα ενός κατηγορούμενου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: υπάρχει η πραγματική αθωότητα και η νομική. Η πραγματική αθωότητα σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος δεν τέλεσε το έγκλημα και δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Η νομική αθωότητα σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος αθωώθηκε από το δικαστήριο λόγω ανεπαρκών ή λανθασμένων αποδεικτικών στοιχείων. Με άλλα λόγια, μπορεί να έκανε, μπορεί και να μην έκανε το έγκλημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις που σχετίζονται με την θανατική ποινή, ο κατηγορούμενος αποδεικνύεται ότι δεν έκανε το έγκλημα, εκ των υστέρων μέσα από διάφορα τεστ DNA κλπ.

Όπως και να΄χει, η παραπάνω μαρτυρία, και γενικότερα, η παραμικρή πιθανότητα λάθους, θα έπρεπε να προκαλεί πολλούς ενδοιασμούς.

Επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής (2)

Η συνέχεια των επιχειρημάτων...

*Η κοινωνία πρέπει να προχωρήσει πέρα από το σύστημα "οφθαλμός αντί οφθαλμού".
Το σύστημα αυτό είναι αναχρονιστικό, και δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο βίας.


*Πώς γίνεται να δείχνουμε ότι η δολοφονία είναι ηθικά λανθασμένη μέσω της δολοφονίας;
Είναι ακριβώς σαν να πολεμάμε για χάρη της ειρήνης.


*Το κράτος γίνεται ένας νομιμοποιημένος δολοφόνος με τη δική μας συναίνεση.
Αυτό αποτελεί μια σύγχρονη αντίφαση. Αν δίνουμε τη δύναμη στο κράτος να δολοφονεί τους πολίτες του, τότε του δίνουμε τη δυνατότητα να παραβιάσει και άλλα δικαιώματα.


*Η θανατική ποινή είναι προσβολή απέναντι στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Οι αντιλήψεις των ανθρώπων έχουν προοδεύσει πάρα πολύ για να γίνονται δεκτές τέτοιες αναχρονιστικές νοοτροπίες. Όσο υποστηρίζουμε τις νομιμοποιημένες δολοφονίες, δε μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα και να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Η θανατική ποινή ενισχύει την βάρβαρη πλευρά του ανθρώπου, δεν την καταλαγιάζει. Για να μην αναφερθούμε στις δημόσιες εκτελέσεις που γίνονται ακόμα σε πολλά κράτη.


*Οι αστυνομικοί τάσσονται ενάντια στη θανατική ποινή, παρά τα όσα πιστεύουμε.
Οι αρχές είναι απρόθυμες να εφαρμόσουν την εσχάτη των ποινών, και τα μέλη του δικαστηρίου εμφανίζονται πιο διστακτικά όσον αφορά υποθέσεις που επιδέχονται τη θανατική ποινή. Άρα τελικά το σύστημα δικαιοσύνης δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργεί.


*Οι οργανισμοί ελέγχουν τις χώρες, αλλά δεν έχουν αρκετή δύναμη για να εμποδίσουν "παράνομες" εκτελέσεις.
Με άλλα λόγια, ανήλικοι εκτελούνται ακόμα σε χώρες όπως η Κίνα, οι έγκυες καταδικάζονται σε θανατική ποινή στη Σαουδική Αραβία, και πάει λέγοντας.


*Συχνά η θανατική ποινή αποσπά το ενδιαφέρον από τις οικογένειες των θυμάτων και τις στρέφει προς τους εγκληματίες.
Δεν είναι λίγες οι υποθέσεις όπου αντί να θεωρείται ο εγκληματίας "κτήνος", γίνεται θύμα του συστήματος, και τελικά, αντί να δέχεται την κοινωνική κατακραυγή, δέχεται υποστήριξη. Πόσο αποτελεσματική νομίζετε ότι είναι λοιπόν η θανατική ποινή σε αυτή την περίπτωση από τη στιγμή που η ποινή αυτή επιβάλλεται για λόγους δημόσιας δικαίωσης;


*Το πιο σημαντικό όμως είναι το εξής: Η θανατική ποινή δεν φέρνει πίσω στη ζωή το θύμα.
Η οικογένεια νιώθε δικαίωση αλλά ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε δεν επανέρχεται στη ζωή. Ακόμα, ποιος μπορεί να αποφασίσει τι θα ήθελε το θύμα να γίνει; Αποφασίζουμε εκ μέρους κάποιου άλλου λοιπόν; Το μίσος, η εκδίκηση, ο θυμός δεν γεμίζουν το κενό που έφερε η απώλεια ενός ανθρώπου. Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί ο πόνος είναι με τη συγχώρεση και το πέρασμα του χρόνου. Αυτό δε μπορεί να γίνει όταν ανακυκλώνεται το θέμα της εκδίκησης.



Βλέπουμε ότι η πλευρά αυτή έχει περισσότερα επιχειρήματα. Σίγουρα λίγα είναι αυτά τα οποία βασίζονται στη λογική, ενώ πολλά περισσότερα είναι τα συναισθηματικής και ηθικής φύσεως. Παρ' όλα αυτά, ο άνθρωπος είναι πάνω απ' όλα ένα ον με συναισθήματα. Αν αφήσουμε αυτήν την πλευρά μας να εξαφανιστεί, τότε παύουμε να είμαστε άνθρωποι.

Δεν ξέρω κατά πόσο η οικογένεια ενός θύματος μπορεί να δει την κατάσταση τόσο ψύχραιμα. Ωστόσο, πιστεύω ότι θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα αν καταφέρναμε να ξεπεράσουμε την εκδικητικότητα μας και να φανούμε ανώτεροι.

Επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής

Μετά την ανάλυση των επιχειρημάτων υπερ της θανατικής ποινής, ήρθε η ώρα να αναφερθούμε στην άλλη πλευρά του θέματος, τα επιχειρήματα κατά της ποινής.


*Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής απαγορεύεται από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Συγκεκριμένα θεωρείται βάρβαρη και απαγορεύεται τόσο για τους μεμονωμένους πολίτες όσο και για το κράτος.


*Κατηγορούμε άλλους ηγέτες, όπως τον Χουσείν, για τις δολοφονίες που κάνουν, τη στιγμή που "αναπτυγμένες" χώρες υιοθετούν παρόμοιες τακτικές.
Η δολοφονία παραμένει δολοφονία είτε τελείται από έναν άνθρωπο, είτε από ένα σύνολο, είτε για λόγους προσωπικούς, είτε για κοινωνικούς. Η ανθρώπινη ζωή έχει παντού και πάντα την ίδια αξία.


*Δεν έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι η θανατική ποινή προλαμβάνει το έγκλημα.
Μάλιστα, αν και κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, έχει φανεί ότι ακόμα και σε περιόδους πολλών εκτελέσεων, ο βαθμός της εγκληματικότητας δεν περιορίζεται.


*Σχετικό με το προηγούμενο είναι και το εξής: Αν κάποιος αποφασίσει να τελέσει ένα έγκλημα εν ψυχρώ, δε θα λογαριάσει τις συνέπειες.
Ακόμα, υπάρχουν εγκλήματα που τελούνται εν βρασμώ ψυχής, άρα ο δολοφόνος δεν ενδιαφέρεται για την ενδεχόμενη τιμωρία του. Επιπλέον, ισχύει και μια βασική αρχή: Όλοι οι εγκληματίες θεωρούν ότι δε θα συλληφθούν.
Ο έμπορος ναρκωτικών πιστεύει το ίδιο. Ο βιαστής δε θα παρεμποδιστεί επειδή φοβάται ότι μπορεί να συλληφθεί. Η θανατική ποινή τρομάζει όσους δεν θα εγκληματίσουν.


*Η οικογένεια του δολοφόνου υποφέρει βλέποντας κάποιον δικό της να δολοφονείται (έστω και από το κράτος).
Στην ουσία, η θανατική ποινή διπλασιάζει τον πόνο με αποτέλεσμα να υποφέρουν πάρα πολλά άτομα.


*Οι τεχνικές εξιχνίασης εγκλημάτων έχουν όντως βελτιωθεί. Παρ' όλα αυτά, έστω και η παραμικρή πιθανότητα λάθους πρέπει να αποτελεί κίνητρο για την κατάργηση της ποινής.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα, αλλά δεν μπορεί να παίξει κανείς με μια ανθρώπινη ζωή. Πώς θα μπορέσει να φέρει πίσω η κοινωνία ένα άτομο που τιμωρήθηκε άδικα; Η οικογένεια πώς θα μπορέσει να βρει δικαίωση; Η οικογένεια του θύματος δεν συνεχίζει να αγνοεί τον δολοφόνο;


*Η ισόβια κάθειρξη μπορεί να γίνεται με πολύ σκληρούς όρους.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η διαβίωση των δολοφόνων να είναι σκληρή, αλλά σε καμία περίπτωση να μην υπόκεινται αυτοί σε βασανιστήρια. Το ζητούμενο είναι να τιμωρηθούν χάνοντας το πιο βασικό τους δικαίωμα: την ελευθερία.


*Η θανατική ποινή δεν κοστίζει λιγότερο από την ισόβια κάθειρξη.
Αντίθετα, μπορεί να κοστίσει μέχρι 5 φορές περισσότερο, ποσό το οποίο πληρώνουν οι πολίτες. Δεν είναι λοιπόν ασύμφορη η τακτική αυτή;


*Έχει αποδειχτεί ότι παρά τις προσπάθειες, η ποινή επιβάλλεται ακόμα υπό άνισους όρους.
Οι πλούσιοι έχουν τη δυνατότητα καλύτερης υπεράσπισης, και άρα ενδέχεται να γλιτώσουν την θανατική ποινή. Οι μαύροι αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές. Τα σπουδαία πρόσωπα της κοινωνίας σπάνια τιμωρούνται με θανατική ποινή. Πόσο δίκαιο είναι αυτό το σύστημα "δικαιοσύνης";


Συνεχίζεται....

Η περίεργη υπόθεση του Robert G. Elliot

Στην προηγούμενη ανάρτηση συζητήσαμε το θέμα των εκτελεστών. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα βρίσκει κανείς στοιχεία για τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα. Απ'ότι φαίνεται όμως, δεν είναι όλοι τόσο διστακτικοί στο να μιλήσουν για τη δουλειά τους...

Ο Robert G. Elliot ήταν ένας από τους εκτελεστές, ο οποίος όχι μόνο δε δίσταζε να μιλήσει για τη θέση του στις φυλακές, αλλά εξέδωσε και μια αυτοβιογραφία πριν το θάνατό του, όπου εξιστορεί όσα έζησε.

Ο Elliot γεννήθηκε το 1874 στη Νέα Υόρκη. Από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ηλεκτρισμό και τις χρήσεις του, και έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει ανάλογες σπουδές. Σε ηλικία μόλις 18 ετών δήλωσε σε ένα φίλο του "Σκέψου πόσο μεγάλη ευθύνη έχει το επάγγελμα του εκτελεστή. Αυτή είναι μια δουλειά που θα ήθελα να κάνω."


Σιγά-σιγά άρχισε να ειδικεύεται περισσότερο σε ζητήματα ηλεκτρισμού, ενώ αργότερα έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο. Λόγω της εμπειρίας που απέκτησε εκεί, έγινε ο ιδανικός υποψήφιος για να εργαστεί σε μια φυλακή ως βοηθός σε εκτελέσεις. Τον Ιούνιο του 1901 τέλεσε την πρώτη του εκτέλεση, αφού ήταν αυτός που κατέβασε το διακόπτη ο οποίος έστειλε ρεύμα στην ηλεκτρική καρέκλα.

Ο Elliot ήταν Μεθοδιστής στο θρήσκευμα, και μάλιστα τακτικό μέλος της εκκλησίας του. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν τον περιέγραφαν ως άχρωμο, αδιάφορο, και πολύ σοβαροφανή, με στυλ επιχειρηματία.

Η ζωή του Elliot ήταν ίδια με οποιουδήποτε άλλου "μέσου" Αμερικάνου πολίτη της εποχής. Του άρεσε να ασχολείται με τον κήπο του, περνούσε πολλές ώρες με την οικογένειά του, και πήγαινε ταξίδια με τη σύζυγό του.

Τι πίστευε όμως για τη θανατική ποινή;

Η ειρωνεία είναι πως ο ίδιος τασσόταν ενάντια σε αυτή την τακτική καθώς πίστευε ότι δε βοηθούσε στην μείωση της εγκληματικότητας, ή στην πρόληψη εγκλημάτων. Η συνείδησή του όμως ήταν καθαρή. "Εφόσον υπάρχει η θανατική ποινή, κάποιος πρέπει να αναλάβει την τέλεσή της", είχε δηλώσει. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η περίπτωση να έχει οδηγήσει σε θάνατο κάποιον αθώο. Ωστόσο, δηλώνει στην αυτοβιογραφία του πως αυτή η περίπτωση βρίσκεται έξω από τον έλεγχό του, και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να διορθώσει ένα τέτοιο λάθος.

Ο Elliot συμμετείχε σε εκτελέσεις πολλών γνωστών εγκληματιών της εποχής. Μάλιστα, εκτέλεσε και μια γυναίκα, μια υπόθεση η οποία τον απασχολούσε καιρό. Οι εφημερίδες της εποχής δήλωναν πως ο Elliot "είχε χάσει τον ύπνο του και χρειαζόταν ηρεμιστικά μετά από αυτή την εκτέλεση" αλλά ο ίδιος αναφέρει ότι αυτά τα δημοσιεύματα απλά υπερέβαλαν.

Η δουλειά του δεν ήταν πάντα ασφαλής, αφού λάμβανε συχνά απειλητικά γράμματα, ενώ δέχτηκε και βομβιστική επίθεση στο σπίτι του. Δεν βρέθηκε ποτέ ο υπαίτιος, αλλά αναφέρεται ότι η επίθεση ήταν αντεκδίκηση για την θανάτωση ενός γνωστού εγκληματία.

Ο τύπος της εποχής εξέδιδε συχνά δημοσιεύματα όπου ο Elliot παρουσιαζόταν ως ψυχικά ασθενής, ασταθής, ή επιρρεπής στην αυτοκτονία. Ένας συνάδελφός του είχε αυτοκτονήσει καθώς δε μπορούσε να χειριστεί το βάρος της ενοχής. Ο κόσμος όμως δυσκολευόταν να αποδεχτεί ότι μπορούσε να υπάρξει ένας εκτελεστής ο οποίος είχε μια φυσιολογική ζωή και ισορροπημένη νοητική/ψυχολογική υπόσταση.

Μάλιστα, κάποιοι έφτασαν τόσο μακριά ώστε να πουν ότι ο Elliot κρεμάστηκε λόγω της ενοχής που ένιωθε, ενώ κάποιοι δήλωναν ότι ο λόγος για τον οποίο επέλεξε αυτό το επάγγελμα ήταν για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της οικογένειάς του (οι οποίοι ήταν σώοι και αβλαβείς)!

Ο Elliot πέθανε τελικά το 1939, μετά από πολυάριθμες εκτελέσεις. Η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε λίγους μήνες αργότερα, το 1940.

Τι κάνει όμως έναν εκτελεστή καλό στο επάγγελμά του;

Η ανωνυμία, η σχεδόν απαρατήρητη παρούσια του, μοιάζει να είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό για έναν εκτελεστή. Ο Elliot ήταν σχεδόν αδιάφορος. Αν δεν είχε συμμετάσχει στην εκτέλεση γνωστών εγκληματιών, κανείς δε θα γνώριζε την ύπαρξή του σήμερα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, το πιο απαραίτητο ίσως, είναι η αποστασιοποίηση από την ηθική φύση της πράξης, και η αντιμετώπισή της ως ένα ακόμα επάγγελμα. Ο Elliot θεωρούσε αυτό που έκανε ως ένα επάγγελμα, μια δουλειά απαραίτητη για την επιβίωσή του. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν αισθανόταν τύψεις. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Αν δεν το έκανε εκείνος, κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το εξής: Αν και οι εκτελεστές συγκρίνονται συχνά με άλλους εκτελεστές όπως οι Ναζί, οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες. Ο αριθμός των δολοφονηθέντων, οι αιτίες, και ο τρόπος εκτέλεσής τους κάνουν φανερή τη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Πάντως, οι εκτελεστές της εποχής, o Elliot και όλοι οι υπόλοιποι, όσο διαταραγμένοι κι αν παρουσιάζονταν, ήταν μάλλον ψυχικά ισορροπημένοι άνθρωποι. Δεν υπέφεραν και δε θεωρούσαν λάθος αυτό που έκαναν.

Δεν ξέρουμε πώς βλέπουν την κατάσταση οι σημερινοί εκτελεστές. Σίγουρα η πίεση που ασκείται και από τον τύπο και από τους οργανισμούς ενάντια στην θανατική ποινή, είναι πολύ μεγαλύτερη από την εποχή του Elliot. Το επάγγελμα αυτό όμως δεν έχει χάσει το μηχανιστικό του χαρακτήρα.

Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι υπάρχουν αρκετοί Elliot σήμερα...Αλλά σίγουρα υπάρχουν και πολλοί εκτελεστές λιγότερο αποστασιοποιημένοι.

Εκτελεστές: Η χειρότερη δουλειά του κόσμου; Για κάποιους ναι. Για κάποιους άλλους όμως όχι.


Σημείωση: Στην εικόνα βλέπουμε τον Elliot σε ηλικία περίπου 60 ετών.


Πηγή: Έρευνα