16/6/09

Μια ταινία...

Η θανατική ποινή είναι ένα θέμα που δεν έχει ξεφύγει από το Hollywood και τον κινηματογράφο.

Μια ταινία που έχει παρουσιάσει πολύ καλά το θέμα της θανατικής ποινής είναι το "Dead Man Walking", του 1996 με την Susan Sarandon και τον Sean Penn. Η ταινία αυτή παρουσιάζει έναν δολοφόνο, τον Sean Penn, ο οποίος κατηγορείται για το βιασμό και τη δολοφονία δυο εφήβων. Μια μοναχή, η Susan Sarandon συναντάει τον εγκληματία ο οποίος πρόκειται να εκτελεστεί σε λίγο καιρό και αποφασίζει να τον βοηθήσει προσφέροντάς του δικηγορική υπεράσπιση και ψυχολογική υποστήριξη. Η ίδια συναντάει πολλά εμπόδια, και από τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και από τον κοινωνικό περίγυρο ο οποίος εναντιώνεται σε αυτή της την ενέργεια. Παράλληλα, καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο εγκληματίας αρνείται να δεχτεί την ενοχή του, κατηγορώντας τον συνέταιρό του. Μόνο όταν πλησιάζει η στιγμή της εκτέλεσής του, παραδέχεται πλήρως την ενοχή του και ζητάει εξιλέωση των πράξεών του.

Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ σε αυτή την ταινία είναι ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφείται η ψυχολογία του θανατοποινίτη. Αρνείται να δεχτεί ότι πρόκειται να εκτελεστεί, προσπαθεί να αποτρέψει αυτή την πράξη με κάθε τρόπο, κατηγορεί κάποιον άλλο για τα δικά του εγκλήματα, ενώ στο τέλος καταλαβαίνει ότι η μόνη σωτηρία είναι η σωτηρία της ψυχής του, και έτσι ζητάει συγχώρεση από τις οικογένειες των θυμάτων, με την ελπίδα ότι αν μη τι άλλο, η θανάτωσή του θα τους φέρει την ψυχική ηρεμία που ζητούν.

Ακόμα είναι πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση των οικογενειών. Φυσικά επιθυμούν την εκτέλεση του εγκληματία και πιστεύουν ότι μόνο μέσα από αυτήν θα μπορέσουν να ηρεμήσουν και οι ίδιοι και οι ψυχές των παιδιών τους. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο μπόρεσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά την εκτέλεση του δολοφόνου. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι τον έναν από τους δύο πατεράδες να αλλάζουν γνώμη στην πορεία και να τάσσονται ενάντια στην εκτέλεση. Μάλιστα, αποφασίζει να χωρίσει με την γυναίκα του, γιατί όπως λέει "έχουν διαφορετικούς τρόπους να χειρίζονται το θάνατο του γιου τους".

Η τελευταία σκηνή της ταινίας, όπου πραγματοποιείται η εκτέλεση είναι συγκλονιστική. Ο αγέρωχος εγκληματίας λυγίζει και ζητάει αγάπη.
Τα τελευταία λόγια του είναι ανατριχιαστικά:
"Κύριε Ντελακρουά (ο πατέρας ενός από τα παιδιά) δε θέλω να φύγω από αυτόν τον κόσμο έχοντας μίσος στην καρδιά μου. Ζητώ τη συγχώρεση σας για ό,τι έκανα. Ήταν τρομερό αυτό που έκανα, να σας πάρω τον γιο σας. Κύριε και κυρία Πέρσι (οι άλλοι δύο γονείς) εύχομαι ο θάνατός μου να σας φέρει κάποια ανακούφιση. Θέλω να σας πω...η δολοφονία είναι κακό πράγμα. Όποιος και αν την κάνει. Είτε είμαι εγώ, είτε όλοι εσείς, είτε η κυβέρνησή σας."

Μπορείτε να δείτε αυτή τη σκηνή τώρα:



Πιστεύω ότι η ταινία αυτή σκιαγραφεί την ψυχολογία των περισσότερων εγκληματιών πριν την εκτέλεσή τους. Όσο σκληροί και να είναι, σίγουρα λυγίζουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο. Άραγε νιώθουν τότε πραγματική μετάνοια;


10 σχόλια:

Daizy είπε...

Εκπληκτική σκηνή!Πράγματι σκιαγραφείται η ψυχολογία του θανατοποινίτη,αρχικά ο φόβος,μετά η λύτρωση...Σίγουρα βέβαια συμβάλλει σ'αυτό κι η καταπληκτική ερμηνεία του Σον Πεν.
Είχα δει πριν καιρό κι εγώ μια ταινία με θανατοποινίτη με τον Κέβιν Σπέισι,κι εκεί έδειχνε την ψυχολογία του και γενικά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα ταινία.Αν βρω τον τίτλο της θα ποστάρω.

Little Hope Flags είπε...

Daizy: Αν λες τη Ζωή του David Gale, την έχω υπόψιν για να την ανεβάσω και αυτή! Πολύ σχετική με επόμενη ανάρτηση...

Πράγματι πάντως η ταινία Dead Man Walking ήταν συγκλονιστική γιατί ο εγκληματίας συνειδητοποιεί τι έκανε και μετανοεί. Είναι τρομερή η σκηνή της εκτέλεσης. Πολύ δυνατή ερμηνεία φυσικά, και πολύ καλό μοντάζ.

Daizy είπε...

Ναι,αυτήν λέω!Πολύ καλή ταινία...
Αλλά κι αυτή με τον Σον Πεν φαίνεται συγκλονιστική.

Little Hope Flags είπε...

Daizy: Τρομερή ταινία!...
Να τη δεις αυτήν, οι ψυχολογικές μετβάσεις του θανατοποινίτη και οι αλλαγές στη συμπεριφορά του είναι εντυπωσιακές καθώς συνειδητοποιεί σταδιακά τι ακριβώς πρόκειται να του συμβεί. Νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή απεικόνιση της πραγματικότητας. Και φυσικά, ένα εξαιρετικό δείγμα ηθοποιίας!

Marlou Xintarianou είπε...

ειμαι σιγουρη οτι εκεινη την ωρα ισως ειναι η μοναδικη στιγμη που μετανοιώνουν για οτι εκαναν!!!

δε νομιζω πως η ελπιδα να γλυτωσουν θα τους εκαναν να πουν τετοια λογια...

Little Hope Flags είπε...

*Marlou*: Ναι, και εγώ αυτό πιστεύω. Πρέπει να φτάσουν στο τέλος για να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν άλλες ευκαιρίες και ότι αυτό που έκαναν ήταν σφάλμα, αν μη τι άλλο γιατί τους οδήγησε στο δικό τους θάνατο..

Rosa Del Foc είπε...

'Ισως για κάποιους να ισχύει αλλά σίγουρα δεν είναι για όλους έτσι... Υπάρχουν και περιπτώσεις αμετανόητων ανθρώπων. Άλλωστε πρόκειται για μια τόσο εκβιαστική κατάσταση που δεν έχεις περιθώρια επιλογής και νομίζω ότι "μετα-νοώ" σημαίνει καταλαβαίνω εκ των υστέρων και στην περίπτωση της ηλεκτρικής καρέκλας δεν υπάρχει "εκ των υστέρων"... Έτσι το Σύστημα καταστρέφει απλά μια "ελατωματική συνείδηση" (που το ίδιο δημιούργησε), δεν βοηθά σε καμία περίπτωση στην όποια συνειδητοποίηση...

Τέλος υπάρχει και το λεγόμενο "πολιτικό έγκλημα" όπου έκει τα πράγματα είναι πιο απλά: το κράτος εκτελεί τους αντιπάλους του.

Τσέκαρε αν θες και την ταινία Σαλβαδόρ -αφορά την τελευταία χρονικά εκτέλεση (αναρχικού) στην Ισπανία του 1974

Little Hope Flags είπε...

Rosa Del Foc: Ακριβώς. Στην ουσία, η θανατική ποινή "αναγκάζει" τους εγκληματίες να μετανοήσουν, χωρίς να έχουν φτάσει από μόνοι τους σε αυτό το σημείο όπου αντιλαμβάνονται το σφάλμα τους και ζητούν πραγματική συγχώρεση. Κάποιοι εγκληματίες είναι τόσο άγριοι που δεν μετανοούν ποτέ.

Φυσικά. Η χρήση της θανατικής ποινής στο πολιτικό έγκλημα είναι πολύ σημαντικό θέμα, αφού όπως και στον ρατσισμό, γίνεται χρήση ακραίων μέτρων για να απαλλαχθούμε απ'όσα "μας ενοχλούν" ή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε διαφορετικά.

Θα την ψάξω. Ευχαριστώ!

Rosa Del Foc είπε...

Παρακαλώ!

υ.γ:
http://tracker.stigalaria.org/index.php?page=torrent-details&id=c6127655da988ade0a94c865d315ed35e488609e

Little Hope Flags είπε...

Rosa Del Foc: Παρανομία, ντροπή! :P
Ευχαριστώ!!

Online χρήστες